Het is zaterdag 30 November wanneer wij op mogen draven tegen het altijd gezellige Lekvogels. Een akkefietje met ene Ralf van Klij in 2018 daargelaten. Op vrijdag avond hebben wij nog de beschikking over liefst 16 aanmeldingen, echter op zaterdag ochtend zijn dit er nog maar 14. Dan zou je denken dat zijn er ook zat maar niets is minder waar. Na de rust zouden er namelijk 2 vertrekken dus hebben wij nog maar 1 wissel en dat is de speler die vorige week zijn eerste minuten wist te maken om meteen zijn eerste grote kans te missen. Goed, dat wisten jullie al.

De scheids blaast op zijn fluitje en de bal rolt. Er wordt achterin rustig rondgespeeld op zoek naar die opening. Na een kleine 10 minuten gaat de bal over de rechterkant richting de diep gelopen Bo die hem voorzet vanaf de achterlijn richting de 2e paal over alles en iedereen heen, behalve over Jeroen Nijhoff die hem op zijn beurt keurig beheerst binnen schiet. 0-1. De thuisploeg heeft nog geen kans gehad op dat moment en dus gaan de gedachten al snel uit naar een makkelijke middag. Het is allesbehalve een makkelijke middag geworden want wat er volgde van Lekvogels was een lesje effectiviteit tegen een keeper met grootheidswaanzin. 1-4 binnen 30 minuten. Weg wedstrijd. Je maakt nog even aanmerking op misschien een penalty maar die krijg je niet. Toch valt dit allemaal mee in verhouding met de blessure die Ricardo overhoudt aan een verwoede poging de bal tegen de touwen te jagen. Hij verzwikt zijn enkel en moet door 2 man het veld af gedragen worden. Het ziet er ernstig genoeg uit voor de scheids om te zeggen dat we de kleedkamer in kunnen om even van de schrik te bekomen en rust te nemen.

Richting de kleedkamer krijg ik te horen (lees keeper) van 2 toeschouwers (lees moeders) en de scheids dat ik een ander shirt aan moet doen omdat dit vrijwel hetzelfde shirt is als die de spelers van Lekvogels dragen. Hier ontstaat wat commotie aangezien ik natuurlijk geen 4 verschillende keepershirts in mijn tas heb zitten. In de kleedkamers wordt dit probleem meteen door de keeper van Lekvogels in de kiem gesmoord door mij een fel oranje shirt aan te rijken van diezelfde vereniging. Opgelost. Dan is er een volgend probleem, dat wij dus geen wissels meer hebben en dan kan er ook niemand vlaggen. Ook dit wordt weer opgelost door de thuisclub dus we kunnen weer verder.

De scheids blaast wederom op zijn fluitje en Heukelum gaat op zoek naar eerherstel maar ook de 2e helft hebben wij geen passend antwoord op de lange ballen richting hun ijzersterk spelende spits en jaagt er binnen 10 minuten de 5 en 6-1 in. Toch komen er wat scheurtjes in de muur van Lekvogels en krijgen wij wat kansjes. Dan valt de 6-2 zomaar binnen na een scrimmage onder de neus van de keeper en niemand minder dan Ruben de Man (ja die knul die de beslissing had kunnen en moeten maken vorige week) geeft de bal het laatste zetje. Diezelfde Ruben de Man maakt ook de 6-3 op aangeven van Jeroen Nijhoff. Counter uit het boekje. Je had erbij moeten zijn. Waar het bij de keeper de eerste helft helemaal nergens op leek was er toch in de 2e helft weer vertrouwen bij de sluitpost door met katachtige reflexen en showduiken zijn team van een grotere oor wassing te behoeden. We rommelen zo nog wat aan en de leidsman blaast nog 1x op zijn fluitje voor het eindsignaal.

Man of the Match: Ruben de man met 2 goals.

Aantal toeschouwers: 10.

Dit was tevens onze 5e uitwedstrijd en de 5e uitwedstrijd op kunstgras. Lieve KNVB, wanneer stoppen we met deze rotzooi. Waar is de liefde voor het knollenveld gebleven.

Update blessure Ricardo: gescheurde enkelbanden. Auw. Winterstop voor hem dus.

Onze dank gaat uit naar Lekvogels 4 voor het snel anticiperen op het shirt probleem en ons manco aan spelers. Ook jullie zorgen om onze Ricardo doet ons goed. Jullie zijn een leuk team en wij zien jullie graag op sportpark de Vriezenwijk in april ergens terug.

Zaterdag 7 december onze laatste wedstrijd van dit seizoen thuis tegen Rhelico 2 om half 3 op veld b. Bijzijn is meemaken!